De voorbije dagen was het niet weg te denken uit de actualiteit: investeren in cultuur is een goede investering! Daarbij bedoelt men niet de aankoop van kunst maar wel de subsidies die de overheid in de culturele sector injecteert. Zo las ik in de Standaard van gisteren dat een kleine 90 miljoen euro aan subsidie tot 230 miljoen kan opbrengen aan inkomsten. Persoonlijk vind ik dat best een mooie ROI en vele marketeers zullen het met me eens zijn.
Waar schuilt het geheim in? Niet zozeer in een optimalisatie van het beleid of management, dat geloof ik niet, maar wel in het hefboom-effect waarvan in de studie van het VTi (Vlaams Theater instituut) sprake is: “iedere euro gesubsidieerd, genereert een 1,25 euro naar de werknemer”. De subsidies laten toe extra economische ademruimte te ontwikkelen waardoor meer inkomsten beschikbaar zijn en dus meer sociale bijdragen. Een win-win-situatie voor de overheid dus…
Waarom geloof ik niet in die optimalisatie? Culturele instellingen zitten net zoals vele openbare instellingen vast in bepaalde patronen en denkwijzen. Ik heb al vaak mijn grof geschut boven gehaald om te fulmineren tegen het gebrek aan sociale interactie vanwege museale en culturele instellingen. Sociale media en andere vormen van massacommunicatie worden onderbenut of gewoonweg genegeerd. Een nieuwe vorm van modern denken is volgens mij meer aan de orde. Het eenvoudig weg opstarten van een facebook- of twitter-account is weliswaar een eerste stap, het consequent onderhouden blijkt toch nog al te vaak te hoog gegrepen. En dan heb ik nog niet gesproken over iedere gebrek aan integratie van sociale media in tentoonstellingen en workshops.
Ondanks mijn bemerkingen rendeert kunst en cultuur, dat heeft het VTi aangetoond en bewezen. Ik las dan ook met plezier dat Schauvliege de subsidies voor de culturele sector evenrediger gaat verdelen (voor de cijfers wijs ik naar de Standaard van maandag 4/4). Maar dezelfde studie is ook zo eerlijk om te melden dat experimentele kunst niet rendeert. Misschien iets waar we ook wel rekening mee moeten houden. Ik merk dat we opnieuw tussen de moeilijke keuze zitten van jonge kunstenaars om de taboes volledig te doorbreken dan wel op zoek te gaan naar het traditionele. De markt heeft echter wel gekozen voor een terugkeer naar ‘oude’ waarden en normen. Misschien dat net daarin de uitdaging voor de culturele sector schuilt?
Ondanks alles blijkt cultuur dus een waardevolle investering. Hopelijk zal de markt hier van kunnen profiteren!
